Lunch time

Jest 11.00 rano. Na ulicach coraz ciaśniej, szczególnie na chodnikach i krawężnikach. Zaczyna się pora lunchu. Na każdym niemal rogu znajduje się uliczna mikro-restauracja. Czasami to kolorowy drewaniany wózek, a czasami niewielka wnęka wciśnięta pomiędzy inne sklepy, w której na gorącym oleju smażona jest taamija, czyli kotlety z bobu, którymi między innymi nadziewany jest egipski chleb-kieszonka. Nie można zapomnieć o plasterku ogórka czy pomidora, czy piklowanych warzywach. Nierzadko taka kanapka zawijana jest następnie w gazetę – i już, gotowe! Można zajadać! A wszystko za 2-3 funty (1,5 – 2 złote).



A jedzą wszyscy i wszędzie. Zazwyczaj przycupną gdzieś na chodniku, stworzą grupę wokół metalowych talerzy wypełnionych tak popularnymi tutaj pastami: hummusem (z ciecierzycy, oleju i pasty sezamowej), fulem (z bobu) czy babaganusz (z bakłażanów), w których maczają chleb-kieszonkę. Co więcej często zapraszają innych do wspólnego jedzenia. Niektóre mikro-restauracje są oblegane bardziej, a inne mniej, ale najbardziej zaskakuje mnie jedna. Ilekroć tam przechodzę około godz. 11-12 jest zawsze otoczona przez sporą grupę mężczyzn, którzy wykrzykują, przepychają się, machają pieniędzmi, aby jak szybciej zapłacić. Czyżby to była najlepsza restauracja w mieście? Nigdy nie starczyło mi jednak odwagi, aby zrobić im zdjęcie, a już tym bardziej stanąć z nimi w szranki, aby wywalczyć swój lunch.





Przeczytaj także:
Gdy widzę słodycze ...
Czas na herbatę
Gąski, gąski do domu!