Czy mogę zrobić Ci zdjęcie?

Nowe zadanie. Portrety. Potrety ludzi, których nie znamy. Wiele osób powiedziało „Za żadne skarby”. Na szczęście ten etap mam już za sobą ;) Przełamałam się półtora roku temu (więcej). Pierwsza myśl – jechać na Khan al Khalili, tam wszyscy przywykli do turystów. Czasu mało – niecałe półtora dnia. A tak naprawdę za każdym rogiem czeka nowa fotograficzna okazja. Wystarczy czasem wejść w boczną uliczkę lub pójść w przeciwnym niż zazwyczaj kierunku. Wyjść o innej porze dnia i dobrze się rozejrzeć. Piękne momenty tylko czekają, aby je odkryć.

Wracając z zakupów zauważyłam w naszej dzielnicy starszego mężczyznę sprzedającego warzywa na ulicy. Wyrazista pokryta zmarszczkami twarz. To jest to! Biegiem do domu po aparat. Wracam, a tam ... gdzie się podział mężczyzna? Nie ma go? Nie widzę. O, jest. Leży pod drzewem i odpoczywa. Oczy zamknięte. No cóż ... sytuacja raczej niekomfortowa, zwłaszcza, że jestem kobietą. Przeszłam się tam i z powrotem, przemyślałam wszystko i ... postanowiłam spróbować. Wracam i pytam, a on poderwał się, stanął prawie na baczność - gotowy do zdjęć. Mieszkam w kraju islamskim, więc pomimo że się zgodził na zdjęcia nie czuł się komfortowo przed kamerą i nie chciał na mnie spojrzeć. Wskazał jednak na kobiety w domu obok, które wbrew mojemu zdziwieniu bardzo chętnie pozowały. Zaprosiły mnie nawet do środka. Były dumne, że ktoś okazał im zainteresowanie. 15 minut - a ja mam zdjęcia i coś, co jest dla mnie znacznie ważniejsze: nowe emocje i historie, które zostaną ze mną na zawsze.





Tego dnia przeszłam się jeszcze małymi uliczkami w naszej dzielnicy. Wróciłam rozbawiona sytuacjami, które mi się przydarzyły. A jeden z mężczyzn – szewc, który pozując czuł się tak bardzo zawstydzony, że nie miał odwagi spojrzeć w aparat, oferował mi nawet małżeństwo ;)

A może w czasie robienia zdjęć i Wam przydarzyły się ciekawe historie, którymi chcielibyście się podzielić?

* * *
„Wielki Pałac, Bangkok, Tajlandia. Kobieta przechodząca koło mnie natychmiast przyciągnęła mój wzrok. Fotografowałem wtedy z Gavinem Goughem, powiedziałem do niego: Byłoby wspaniale zrobić jej kilka zdjęć. A on odwrócił się na pięcie i podbiegł do niej, mówiąc: Przepraszam, mój kolega chciałby zrobić pani kilka zdjęć. Czy pani zgadza się na to? Rozmawialiśmy z nią przez piętnaście minut, a robienie zdjęć zajęło pięć. Gdybym był sam, spędziłbym ten czas na rozmyślaniu o jej niezrobionych zdjęciach. Trzeba pytać. Fotografie nie zrobią się same.”
David duChemin „W kadrze. Rozważania na temat wyobraźni fotografa”

Gorąco polecam tę książkę, która tak bardzo zbliża nas do fotografowanych osób i pokazuje towarzyszące im emocje. To doskonałe źródło inspiracji. Za każdym razem, gdy po nią sięgam ręce aż garną się do aparatu i jestem gotowa, aby w tym momencie wyjść na ulicę i zapytać: „Czy mogę zrobić Ci zdjęcie?”

* * *
Przeczytaj także:
Esencja miejsca - portret
Esencja miejsca - zatrzymać chwilę
Lektury obowiązkowe